Een groot veld steek ik over. De ontbijtspullen worden opgeruimd. Ik kijk om me heen en geniet. Jongeren die met elkaar sporten, gewoon gezellig met elkaar kletsen en dan valt het me ineens op: geen enkele jongere zit op een mobiel. De telefoons liggen thuis!
Ik was gevraagd om een viering te leiden op een tienerkamp, maar voordat ik iets mag doen, volgt de jaarlijkse wedstrijd tussen de verschillende jeugdgroepen. Iedere groep moet op verschillende onderdelen laten zien wie het beste of snelste is. Ieder jaar kan dezelfde grote beker worden gewonnen. Als jouw groep wint, komt je naam op de beker te staan. Vooral de jongste groepen zijn enthousiast en gaan ervoor. Bij de oudere groepen voel je wat verlegenheid. Eigenlijk vinden ze het niet meer zo stoer, maar verliezen van je jongere broertje of zusje, dat wil je natuurlijk ook niet. Zo ontstaat er toch een wedstrijd. Een meisje van veertien jaar legt binnen een minuut alle 66 bijbelboeken op de goede volgorde. Daar kunnen veel volwassenen nog wat van leren.
Als alle onderdelen zijn afgerond, de winnaars bekend worden gemaakt, is het tijd voor de viering, in een tent, zonder beamer, zonder spektakel. Enkel twee muzikanten en een zangeres. De stilte, de manier waarop de jongeren aanwezig zijn, verwondert me. Ik proef eerbied voor wat we gaan doen. We zingen een paar liederen. Sommige jongeren zingen mee, anderen lezen mee. Er volgen een paar stellingen. Ze mogen gaan staan als ze zich herkennen en blijven zitten als dat niet zo is. Vervolgens vertel ik iets over eenzaamheid en verbondenheid en lezen we een fragment uit het leven van Jezus. We kijken naar de emoties van Jezus in dat verhaal en ik zie dat verschillende jongeren en jeugdleiders ze herkennen bij zichzelf. Er volgt een lied, we bidden met elkaar en dan is het tijd voor de jaarlijks stiltewandeling. Tijdens de wandeling lopen ze alleen, om tieners de gelegenheid te geven tot zichzelf te komen en misschien iets van God te ervaren. Dit keer mogen ze een steentje meenemen. Voor mij staat een grote bak met verschillende stenen. Groot, klein, glad, ruw, iedereen pakt een steen die bij hem of haar past, als symbool voor iets wat ze bij God willen brengen.
Midden in het bos waar de stiltewandeling doorheen gaat, staat een groot kruis. De jongeren mogen het steentje bij het kruis leggen en vervolgen de wandeling. Uiteindelijk komen ze op een groot veld, waar ze worden opgewacht door hun eigen jeugdleider. De jeugdleider heeft een kort gesprek met de jongeren en aansluitend bidden ze met elkaar. Ik loop ontroerd dezelfde wandeling en realiseer me hoe belangrijk het is dat tieners herkenbare vormen hebben waarin ze individueel en samen iets doen. Deze vormen helpen hen stil te staan bij hun emoties en geloof, zodat ze in hun hart geraakt worden.
Dit is een van de artikelen uit een reportage ‘Geloven met je zintuigen’ uit de Jeugdspecial van OnderWeg. In de Jeugdspecial werpen we een blik op verschillende rituelen in de kerk. Rituelen die het doel dienen om de geloofsoverdracht en geloofsbeleving te versterken onder kinderen, tieners en jongeren. Rituelen geven niet alleen volwassenen, maar ook jongeren waarderen liturgisch-rituele verrassingen. Ze zijn onmisbaar bij het inoefenen en uitdrukken van je geloof. In deze editie vind je inspiratie, verhalen en bemoediging. Ideaal voor jeugdwerkers en -leiders in de kerk! Geen abonnee? Je bestelt hem hier.
Hoopvol jeugdwerk 